| |
نام شعر : پاراه نه تو مي پايي، و نه كوه. ميوه اين باغ: اندوه، اندوه. گل بتراود غم، تشنه سبويي تو. افتد گل، بويي تو. اين پيچك شوق ، آبش ده، سيرابش كن. آن كودك ترس، قصه بخوان، خوابش كن. اين لاله هوش ، از ساقه بچين. پرپر شد، بشود. چشم خدا تر شد ، بشود. و خدا از تو نه بالاتر. ني ، تنهاتر ، تنهاتر. بالاها، پستي ها يكسان بين. پيدا نه، پنهان بين. بالي نيست، آيت پروازي هست. كس نيست ، رشته آوازي هست. پژواكي : رويايي پر زد رفت. شلپويي: رازي بود، در زد و رفت. انديشه : كاهي بود، در آخور ما كردند. تنهايي: آبشخور ما كردند. اين آب روان ، ما ساده تريم. اين سايه، افتاده تريم. نه تو مي پايي، و نه من، ديده تر بگشا. مرگ آمد، در بگشا. |   |
