| |
نام شعر : گل كاشي باران نور كه از شبكه دهليز بي پايان فرو مي ريخت روي ديوار كاشي گلي را مي شست. مار سياه ساقه اين گل در رقص نرم و لطيفي زنده بود. گفتي جوهر سوزان رقص در گلوي اين مار سيه چكيده بود. گل كاشي زنده بود در دنيايي راز دار، دنياي به ته نرسيدني آبي. هنگام كودكي در انحناي سقف ايوان ها، درون شيشه هاي رنگي پنجره ها، ميان لك هاي ديوارها، هر جا كه چشمانم بيخودانه در پي چيزي ناشناس بود شبيه اين گل كاشي را ديدم و هر بار رفتم بچينم رويايم پرپر شد. نگاهم به تار و پود سياه ساقه گل چسبيد و گرمي رگ هايش را حس كرد: همه زندگي ام در گلوي گل كاشي چكيده بود. گل كاشي زندگي ديگر داشت. آيا اين گل كه در خاك همه روياهايم روييده بود كودك ديرين را مي شناخت و يا تنها من بودم كه در او چكيده بودم، گم شده بودم؟ نگاهم به تار و پود شكننده ساقه چسبيده بود. تنها به ساقه اش مي شد بياويزد. چگونه مي شد چيد گلي را كه خيالي مي پژمراند؟ دست سايه ام بالا خزيد. قلب آبي كاشي ها تپيد. باران نور ايستاد: رويايم پرپر شد. |   |
