| |
نام شعر : سرود زهر مي مكم پستان شب را وز پي رنگي به افسون تن نيالوده چشم پر خاكسترش را با نگاه خويش مي كاوم. از پي نابودي ام ، ديري است زهر ميريزد به رگ هاي خود اين جادوي بي آزرم تا كند آلوده با آن شير پس براي آن كه رد فكر او را گم كند فكرم، مي كند رفتار با من نرم. ليك چه غافل! نقشه هاي او چه بي حاصل! نبض من هر لحظه مي خندد به پندارش. او نمي داند كه روييده است هستي پر بار من در منجلاب زهر و نمي داند كه من در زهر مي شويم پيكر هر گريه، هر خنده، در نم زهر است كرم فكرمن زنده، در زمين زهر مي رويد گياه تلخ شعر من. |   |
