| |
نام شعر : دره خاموش سكوت ، بند گسسته است. كنار دره، درخت شكوه پيكر بيدي. در آسمان شفق رنگ عبور ابر سپيدي. نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش. نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين. كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر. ز خوف دره خاموش نهفته جنبش پيكر. به راه مي نگرد سرد، خشك ، تلخ، غمين. چو مار روي تن كوه مي خزد راهي ، به راه، رهگذري. خيال دره و تنهايي دوانده در رگ او ترس. كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم: ز هر شكاف تن كوه خزيده بيرون ماري. به خشم از پس هر سنگ كشيده خنجر خاري. غروب پر زده از كوه. به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر. غمي بزرگ ، پر از وهم به صخره سار نشسته است. درون دره تاريك سكوت بند گسسته است. |   |
